Padaczka jest chorobą mózgu, której istotą jest nagłe zaburzenie czynności określonych komórek nerwowych w mózgu, któremu towarzyszy czynność elektryczna wyzwalana przez te komórki. Objawia się ona występowaniem powtarzających się napadów. Każde krótkotrwałe, nagłe, stereotypowe zaburzenie ze strony układu nerwowego bez jasnej przyczyny, powinno być traktowane jako możliwy napad padaczkowy. Punkt wyjścia napadu w mózgu lekarze nazywają ogniskiem padaczkowym.

Dane liczbowe wskazują, że padaczka jest jednym z najczęstszych schorzeń neurologicznych. Blisko 1% populacji ludzkiej choruje na padaczkę. Szacuje się, że stanowi to około 50 milionów ludzi na świecie. W Polsce szacuje się liczbę chorych na padaczkę na ok. 400 tysięcy. U 10 % populacji ogólnej może wystąpić w życiu jeden napad padaczkowy. Na padaczkę może zachorować każdy i w każdym okresie życia, ale większość napadów pojawia się u dzieci szczególnie do 1 roku życia, a potem obserwuje się znaczny wzrost zachorowania u ludzi starszych po 65 roku życia. Padaczka należy do grupy chorób, których przyczyna (etiologia) jest niejednolita. Etiologia padaczki nie jest rozpoznawana w 65-75%. Znane czynniki można zidentyfikować u 1/3 pacjentów i w znacznym stopniu są związane z wiekiem (np. urazy, udary mózgu, choroby naczyniowe mózgu, zespoły otępienne, guzy mózgu i przerzuty). Istnieje pewna predyspozycja genetycznie uwarunkowana, są to najczęściej przypadki padaczki okresu dziecięcego.

W zależności od miejsca w mózgu, w którym dochodzi do zaburzenia funkcji komórek nerwowych, obraz napadu padaczkowego może być bardzo różnorodny.

Można wyróżnić około 40 postaci napadów. Jedne występują często i są dobrze poznane, inne znacznie rzadziej. Dobry wywiad i badanie EEG jest podstawą prawidłowego rozpoznania rodzaju napadu padaczkowego.